Jestem bardzo zdenerwowana i zawiedziona zachowaniem mojej młodszej siostry. Jako dzieci byłyśmy sobie bardzo bliskie, broniłyśmy się nawzajem, troszczyłyśmy o siebie. Jednak kiedy dorosłyśmy i Kaśka zaczęła spotykać się z chłopakami, bardzo się zmieniła. Stała się bardziej niezależna, nie potrzebowała mnie już jako przyjaciółki ani obrońcy, więc zajęłam się pracą, swoimi zainteresowaniami, podróżami, a także facetami… Nigdy nie sądziłam, że poznając chłopaka na uczelni, w której rozpoczęłam studia, zaryzykuję zrujnowanie mojej więzi z Kasią.
Artur, z którym zacząłem się spotykać na studiach, okazał się byłym chłopakiem mojej siostry. Poznali się wcześniej przez Internet, ale nie przypadli sobie do gustu. Z tego, co wiedziałam ze słów Artura znali się zaledwie od kilku dni i po prostu nie zaiskrzyło między nimi, tylko to nie powstrzymało Kasi przed znienawidzeniem mnie za związek z facetem, który kiedyś jej się podobał.
Sytuacja znacznie się pogorszyła po tym jak ja i Artur wzięliśmy ślub. Spotykaliśmy się od ponad trzech lat, zanim zdecydowaliśmy się na tak poważny krok. Mama i tata bardzo mnie wspierali, ale Kaśka nie chciała nawet usiąść przy stole na przyjęciu weselnym. Odkąd byłam w związku z moim mężem, unikała naszych wspólnych spotkań a po ślubie nawet nie złożyła nam gratulacji ani życzeń.
Po urodzeniu naszego synka Szymona czekałam, aż serce Kasi zmięknie i ustąpią jej pretensje i złość. To, co było kiedyś, teraz nie miało znaczenia. Ważne jest, abyśmy wszyscy szli naprzód i nie chowali do siebie urazy, ale niestety nie potwierdziły się moje nadzieje, że moja siostra pokocha swojego siostrzeńca. Traktuje go jak powietrze. Nie przytula, nie daje prezentów, chyba nawet go nie lubi, nie mówiąc o miłości. Pisze do nas wiadomości z okazji urodzin i świąt, ale uparcie ignoruje istnienie Szymona. Nie wiem jak dotrzeć do mojej siostry i naprawić nasze relacje, żeby żyło nam się lepiej.
