Moja przyjaciółka Agata, była pogodną, wesołą i zdecydowaną dziewczyną. Miała dobrego męża i jak się wydawało, bardzo ją kochał. Rok później zaszła w ciążę i wtedy zaczęły się dziwne rzeczy.
Hormony mają oczywiście wpływ na kobiety w ciąży. Nastrój zmienia się każdego dnia i nie każdy mężczyzna łatwo przyzwyczaja się do takiej „nowej” żony. Sebastian jednak zdawał się wszystko rozumieć, był łagodny i spokojny w stosunku do niej, lecz po porodzie wszystko się zmieniło.
Koleżanka, która urodziła dziecko, została wypisana w piątej dobie po porodzie. Jej córka była całkowicie zdrowa i miała dobry apetyt. Agata jednak nie miała wystarczającej ilości mleka i malutka musiała być dokarmiana sztucznie. Już w dniu wypisu zauważyłam, że coś jest nie tak. Moja przyjaciółka był smutna, prawie bez emocji. Przychodziła do dziecka tylko w razie potrzeby, ale pomyślałam, że jest bardzo zmęczona i że za kilka dni wróci do normy.
Często ich odwiedzałam i rozmawiałam z mężem Agaty. Jej zachowanie było niezrozumiałe dla wszystkich, ale jej rodzina nie chciała pomagać jej przy córce, oskarżając ją o egoizm. Mąż i jego matka opiekowali się małą Karolinką, karmili ją, wyprowadzali na spacery, kąpali, zmieniali ubranka. Moja koleżanka była zupełnie obojętna wobec córki. To bardzo dziwne, bo ona bardzo się na to cieszyła. W ten sposób minęło pół roku, nie dawała mi ta sytuacja spokoju. Dużo czytałam i zasugerowałam mojej przyjaciółce wizytę u terapeuty, okazało się, że nie na próżno.
Cierpiała na ciężką i długotrwałą depresję poporodową. Na szczęście bez żadnych konsekwencji dla dziecka. Została przyjęta do szpitala na leczenie, które trwało miesiąc. Sebastian okazał się słabym człowiekiem i opuścił ich. Dwa lata później, dowiedzieliśmy się, że ożenił się po raz drugi.
Z kolei Agata odzyskała sens życia i nie brakuje jej męskiego zainteresowania. Mieszkają w trójkę z córką i jej matką. Dziewczynka jest bardzo mądra, aktywna i wesoła.
Takie właśnie okazują się kobiety hormonalnie zależne.
