Moja matka w ogóle nie chce mi pomóc w wychowaniu dzieci. Nie potrafię zrozumieć powodów jej zachowania. Odkąd dorosłam, bardzo się od siebie oddaliłyśmy i może pomaganie sobie nawzajem, wydaje jej się niepotrzebne? A może to jej sposób na przekazanie mi, jak być niezależną.
Jestem urażona zachowaniem mojej mamy. Myślałam, ona zrozumie, jakie to jest dla mnie trudne. Nawet przez telefon nie jest w stanie rozmawiać ze mną dłużej, niż kilka minut, jest zbyt zajęta, by tracić czas na rozmowę z własną córką.
Chociaż nie ma czasu dla mnie, ani dla moich dzieci, z łatwością znajduje czas na spotkania z mężczyznami. Mama zdecydowała, że musi zająć się swoim życiem osobistym. Popieram to stanowisko, ale uważam, że musi ona znaleźć czas także dla swojej córki i wnuków. Dzieci bardzo pragną uwagi babci, ale prawie nigdy jej nie otrzymują.
Kiedy matka odrzuciła moją kolejną prośbę o pomoc, bardzo się pokłóciłyśmy. Z ręką na sercu powiedziałam, że babcia powinna posiedzieć z wnukami, a nie uciekać na randki. Moja mama odpowiedziała, że to jej sposób na nadrobienie tego, co ominęło ją w młodości. Praca i dzieci pochłaniały cały jej czas, więc związki z mężczyznami nie układały się. Teraz dzieci są już dorosłe, więc może gospodarować swoim czasem, według własnego uznania.
Rozumiem, że ona chce nadrobić zaległości i wreszcie żyć dla siebie, ale nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, aby zapominać o najbliższych jej osobach. Czy jako dorośli staliśmy się dla niej nieistotni? Jak to możliwe, że obcy ludzie są ważniejsi od jej własnej rodziny? Myślę, że moja matka stała się zbyt samolubna i bardzo mnie to denerwuje.
Nie proszę o wiele, chcę tylko, aby była obecna w naszym życiu. Jak mogę ponownie nawiązać z nią kontakt i pokazać jej, że w życiu jest coś więcej, niż tylko randki i spotkania z koleżankami? Czy powinnam zostawić wszystko tak jak jest i poczekać, aż ona poukłada swoje życie osobiste?
