W dzieciństwie, odkąd zdiagnozowano u mnie problemy z tarczycą, byłam zarejestrowana u endokrynologa. Na początku, przyjmował mnie rozsądny lekarz, mężczyzna w poliklinice dziecięcej. W czasie studiów, konsultowałam się z lekarzem z polikliniki, do której przypisana była uczelnia, a kiedy stałam się dorosła, musiałam znaleźć przychodnię dla dorosłych i tamtejszego lekarza.
Ponieważ moje hormony muszą być stale monitorowane, co najmniej raz na pół roku, poddaję się badaniom, chodzę na wizyty, robię USG tarczycy i w kółko wysłuchuję tych samych wyjaśnień. W swoim życiu, spotkałam wielu różnych lekarzy – zarówno dobrych i kompetentnych, jak i nieuprzejmych i głupich. Aż do ostatniego momentu, kiedy konsultowałam się z lekarzem, który zdawał się nie rozumieć, czym jest niedoczynność tarczycy i co należy z nią zrobić. Była ordynatorem oddziału, a więc doświadczonym doktorem, ale zamiast dostosować dawki leków tak, aby nie „wysuszyć” mojej tarczycy dużymi dawkami, po prostu je zwiększyła. Swoim „leczeniem” zaprzepaściła moje szanse na uruchomienie tarczycy i teraz do końca życia będę musiała siedzieć na hormonach, a okazuje się, że można było coś z tym zrobić.
Niedawno spotkałam tą żałosną lekarkę, podczas rodzinnego obiadu, kiedy mój chłopak zabrał mnie na spotkanie z rodzicami. Jego mama okazała się być tym endokrynologiem. Zdziwiłam się, kiedy mnie poznała i zaczęła się na mnie skarżyć, że jestem taka chora, całe życie na hormonach i że może być trudno zajść w ciążę.
Czy to w porządku, jeśli w jakiś sposób jest to jej zasługa? Nie próbuję obwiniać jej za to, że teraz jestem chora, po prostu denerwują mnie niekompetentni lekarze, którzy tylko niszczą zdrowie innych ludzi.
Nie chcę więcej widzieć tej kobiety. Wyjaśniłam mojemu chłopakowi powód mojej niechęci, a on wydaje się to rozumieć i akceptować, choć wątpi, że jego mądra mama, mogłaby kogokolwiek skrzywdzić swoim leczeniem.
